Dagoeneko badugu lehen argitalpen bat, auzi horren inguruan argi apur bat egiten: Olson et al. (2016). Ikerlan horretan trantsitua burutu duten 3 eta 12 urte bitarteko 73 mutil eta neskak osatutako lagin bat aztertu zen. Haren ondorioen arabera, lagineko haurrengan atzemandako ohiko depresio-mailak eta antsietate-mailak doi-doi gainditzen dituzte batez besteko baloreak, eta barneratuta duten psikopatologia indizeak “genero-disforia” duten eta trantsitua egin ez duten adingabeekin egindako ikerlanetan baino nabarmen baxuagoak dira. Hots, trantsitua burututako adingabe transexualen bizi-kalitatearen adierazleak batez bestekoaren antzekoak dira eta trantsitua egin ez dutenen baino askoz hobeak.

Beraz, ikerlan horrek zalantza gabe baieztatzen du seme-alaben alboan egotea erabaki duten familiek sumatzen dutena, alegia, lehenago sufritu egiten zuten eta triste zeuden mutil-neskato berberak irribarretsu eta jolas gogoz hazten direla behin beren identitatea onartu ondoren.

Transexualitatea ikertzeko azterlan zorrotz eta serioei ekin beharra dugu, eta ikuspegi ulerkor batetik, hots, errealitate horiek ulertzeko borondate batetik abiatuta. Hartara errealitate horiek zuzen identifikatzerik izango ditugu eta, horrenbestez, beharrei erantzun egokienak eman. Onartu behar dugu une honetan ezagutza ez dagoela akademian, ezagutza teorikoa errealitatea behatzetik eskuratu beharko dugula. Eta errealitate hori beren seme-alaben sexu-identitatea onartu eta –hartara haur horiek adierazten dituzten beharrei erantzun dietelarik– trantsitua egitea ahalbidetu duten familietan dago.

Beharrezkoa izango zaigu entzutea familia horiek zer dioten, beraien etxeetan zer eta nola bizi den, mutiko eta neskato horiek nola hazten diren, trantsitua aurretik zein ondoren. Horretarako informazio gehien eman diezagukeen tresnetako bat bizi-historien bilketa da, bizi-historia horiek errealitate hori ulertzen ahalbidetuko baitigute. Bide horri ekiteko aukera ahalbidetuko dituzten ikerlanak sustatu behar ditugu ezinbestean.