Sofia dut izena. Zazpi urte ditut eta dantza egitea maite dut. Txikia nintzenetik oso trebea naiz marrazten eta handia naizenean diseinatzailea izatea gustatuko litzaidake.
Barbiekin jolastea eta mozorrotzea asko gustatzen zait. Bainatzen naizenean sirena bat naizela imajinatzen dut.
Sofiak lau urte baino ez zituenean, eremu guztietan bere jarduerak oso femeninoak zirela konturatzen hasi ginen. Beti utzi diogu nahi duen bezala adierazten eta, sei urterekin horrelako gauzak hasi zen esaten: “Neska bat izatea gustatuko litzaidake, ama, zu bezala”, eta guri behin eta berriz galderak egiten.
Denbora pasa zen eta oldarkor jartzen hasi zen ikastolan. Bi lagun baino ez zituen. Ez zuen parkera ia inoiz joan nahi eta ikastetxean ez zuen motibaziorik. Nor zen etxean soilik adieraz zezakeela sentitzen zuen.
Gau batean, bainuan, neska bat izanez zoriontsuagoa izan litekeen galdetu nion. Une horretan bere begiek distira egin zuten, mundu berri bat aurkitu zuela zirudien. Hark ez zekien neska bat “izan zitekeenik” eta bere gurasoak hor geundela bera babestu eta nahi zuena lortzen laguntzeko.
Zorionez, gure senideei eta adiskidetxoei Sofia bezala aurkeztu genienean oso erraza izan zen, mundu guztiak oso ondo onartu baitzuen. Aitona-amonek ere bai, batzuetan pertsona zaharrak berria gaizki jasoko dutela uste badugu ere, harritu ahal zaituzte…
Ikastetxean gauzak ez dira errazak izan, Frantzian bizi garelako eta hemen gauzak oso gaizki daudelako gai honen inguruan, ez dago informaziorik eta ez dakite zer egin. Ikasturte batean zehar borroka egin eta gero, azkenean lortu dugu ikastetxeak gure haurra Sofia bezala onartzea.
Eta une horretatik Sofia neska erabat desberdina izan da, orain lagun pilo bat ditu eta klasean bikain doa.
Azkenean bere lekuan sentitzen da. Azkenean, zoriontsua da.
© 2024 Naizen.
